Z GRUbej rury: Ballada o Tolku Cukrowniku

Pamiętamy wszyscy wspaniały tekst o historii Spartacza napisany przez Gru. Ponieważ maestria stylu tego autora urzekła nas od pierwszego wejrzenia, zespół redakcyjny postanowił przeznaczyć specjalną rubrykę dla popisów Gru. W roboczo nazwanym cyklu prezentujemy dziś tekst poświęcony ostatniemu spotkaniu Spartaczy i ich snajperowi. Tytuł cyklu i artykułu pochodzą od redakcji (jeżeli drogi autorze masz własny pomysł na tytuł Twojego cyklu, daj znać). Niniejszym zachęcamy innych zdolnych publicystów do stanięcia w literackie szranki - nagroda: własna rubryka na blogu PE.


Są gwiazdy jednego sezonu, słusznie odchodzące w niepamięć (Piechna, Koniarek), są gwiazdy ociągające się z zawieszeniem butów na kołku i rozmieniające swój niegdysiejszy talent i sławę na drobne (Ljungberg), są też takie, które po odesłaniu do piłkarskiego niebytu wracają nagle w wielkim stylu, przeżywają drugą, trzecią a nawet czwartą młodość i błyszczą jak za swych najlepszych czasów (Larsson, Frankowski)...

To jest historia niepozornego chłopaczka z Chybia, cichego miasteczka na Śląsku Cieszyńskim, które słynie z dwóch rzeczy: buraków cukrowych i Ryśka Stańka. To jest historia Tola, jednego z Pięciu Ojców Założycieli Spartacza, który trwale zapisał się w historii drużyny nie tylko dzięki swej skuteczności, lecz także getrom, w jakich wystąpił w pierwszym oficjalnym meczu Spartacza: a były to wełniane, pstrokate podkolanówki zdobione tu i ówdzie jodełką, zza której wychylał się zielony jelonek, podkolanówki, które babcia Tolka własnoręcznie wydziergała dziadkowi, jeszcze za okupacji, by dziadek mógł ganiać z Niemcem za piłką po okolicznych buraczanych pastwiskach, potem by mógł ganiać Niemca i wykopywać nazizm nie tylko ze stadionów. To jest historia Tolka, który powrócił. Co prawda bez podkolanówek, za to w swoim stylu...

Piękna piłkarska pogoda powitała na stadionie Korony sobotnim popołudniem drużyny Spartacza (w strategicznej formacji 1-1-3-2) i Chaosu (coś jak 1-2-3-1) oraz jednego kibica (kibickę), na którego (którą) scedowano obowiązek mierzenia czasu. Po krótkiej rozgrzewce i dłuższej wymianie zdań (zasady, wymiary placu gry, pola karnego) oraz rozstawieniu pachołków, drużyny przystąpiły do pojedynku. Już po pierwszej bodaj akcji okazało się, że rozmowa była za krótka, zasady nie do końca wszystkim znane: po wyrzucie z autu bramkarz Chaosu złapał na linii bramkowej piłkę, co ukarane zostało rzutem wolnym pośrednim. Którego, rzecz jasna, Spartacz z wrodzoną dobrodusznością i empatią (niektórzy nazywają to partactwem) nie wykorzystał jak należy. W kolejnej akcji główną rolę znowu odegrał bramkarz Chaosu. Złapawszy piłkę wyszedł z nią jakiś metr za linię pola karnego (wyznaczaną przez pachołki). W odpowiedzi na protesty Spartacz usłyszał, że jest zbyt pryncypialny, przecież to tylko piłka nożna... Tu nastąpiła chwila refleksji w drużynie, nad sensem istnienia (pachołków rzecz jasna), interpretacji tudzież nadinterpretacji przepisów oraz celowości przedmeczowej dyskusji. Wyartykułowanie wniosków zaowocowało kolejną dyskusją, która ostatecznie przeobraziła się w pyskówkę. Nic to, gra toczyła się dalej, nudnawo, niespiesznie, jak na pikniku. Do momentu, w którym przejęcie piłki w środku pola pozwoliło Spartaczowi na przeprowadzenie swej klasycznej akcji: ze środka na skrzydło do Gru, ten z pierwszej piłki na środek do Tola, ten także z lewej pod poprzeczkę, bramkarz Chaosu leży, wynik 1-0. Potem długo, długo nic, potem przerwa, potem też nic, wreszcie bramka dla Chaosu po ładnym strzale z lewej strony, po ziemi w długi róg. Chaos odzyskuje wiarę w swe możliwości, wiary starcza jednak tylko na minutę i znów sytuacja wraca do normy, Spartacz siedzi na połowie przeciwnika, który raz po raz ratuje się ekspediowaniem gały jak najdalej od bramki, Spartacz gra, Chaos przeszkadza, i znowu błysk – trójkowa akcja z klepy, Gru-Maki-Gru-Tolo – a potem grzmot tego ostatniego. 2-1 dla Spartacza i łza się w oku kręci patrząc co wyczynia Tolo, stary dobry Tolo... No cud chłopak, teraz już wiadomo, że Spartacz stawia na Tolka Cukrownika.

2-1, a powinno być więcej . Dwie akcje sam na sam z bramkarzem zmarnował Gru. Najpierw z prawej strony pognał z piłką na bramkę, spytał bramkarza, w który chce róg, ten odpowiedział „w środek, po ziemi, położę się”, po czym się położył, a Gru zagrał wedle jego życzenia. Potem jeszcze raz sam na sam, Gru już się nie pytał, odczekał aż gość się położy i kropnął nad leżącym. Niestety nad poprzeczką również.
Do meczu doliczone zostały dwie minuty za pyskówki, nie zmieniło to jednak wyniku. Końcowy gwizdek i – mimo niesnasek w trakcie meczu – koleżeńskie podanie ręki zakończyły sobotnią potyczkę.

Gru