Reminiscencje

Koniec kariery Paolo Maldiniego, czyli koniec dzieciństwa

Od 7 miesięcy jestem ojcem. Od prawie dwóch lat pracuję, skończyłem studia i jestem żonaty. Ale mam poczucie, że moje dzieciństwo skończyło się dopiero teraz. Z ostatnim meczem Paolo Maldiniego.

Nigdy nie byłem obrońcą, więc moimi piłkarskimi idolami nie byli nigdy gracze tej pozycji. Odkąd pamiętam interesowało mnie strzelanie bramek, stąd najpierw usłyszałem o Marco van Bastenie i Ruudzie Gullicie, a dopiero później o Baresim i Maldinim.
Tak więc moje piłkarskie życie zaczęło płynąć w rytm bramek strzelanych właśnie przez van Bastena, ale ponieważ on, gdy miałem 10 lat, zaczął ze względu na kontuzje grać coraz mniej, pojawili się kolejni idole, z Hristo Stoiczkowem na czele. Van Bastena pamiętam z tamtych czasów jak przez mgłę, nie załapałem się na fenomenalne półfinały i finał Milanu w Pucharze Europy w sezonie 1988-89 (najpierw 5:0 z Realem Madryt a w finale 4:0 ze Steauą Bukareszt) ani na holenderskie mistrzostwo Europy w 1988 z niesamowitym wolejem w finale z ZSRR. Ale jakimś cudem van Basten w podświadomość wrył mi się na tyle mocno, że pozostał idolem do dziś, mimo nieudanych dla Holendrów mistrzostw świata w 1990 (porażka w 1/8 finału z Niemcami, turniej bez zwycięstwa a dla van Bastena bez gola) oraz mistrzostw Europy w 1992, które pamiętam już bardzo dobrze (także, niestety, niestrzelonego przez mojego idola karnego w półfinale z Danią).
Ponieważ van Basten grał w AC Milan, to siłą rzeczy stałem się fanem tej drużyny. I kiedy ostatnio 18-letnia szwagierka zapytała mnie, dlaczego kibicuję akurat im, skoro nigdy ani w Mediolanie nie byłem, ani nie miałem tam krewnych no po prostu racjonalnie rzecz biorąc, nic mnie z tym miastem ani klubem nie łączy uświadomiłem sobie, że przecież kibicuję tej drużynie od zawsze. Bez konkretnego powodu. I chyba w przypadku zagranicznych klubów, podobnie ma każdy z nas. Przecież równie dobrze mogłem kibicować Barcelonie (bramka Koemana z wolnego w ostatnich minutach dogrywki finału Pucharu Europy z Sampdorią), Juventusowi, Realowi, Bayernowi, Manchesterowi.
Musiał tu mieć jakiś wpływ mój tata, bo o istnieniu AC Milan i van Bastena dowiedziałem się właśnie od niego. Ale może kilka miesięcy wcześniej mówił mi właśnie o Barcelonie, a moja długotrwała pamięć tego nie odnotowała? W każdym razie nie miałem na to żadnego wpływu. Milan się pojawił i już. Tak samo, jak pojawił się wybór Widzewa a nie ŁKS. Irracjonalność tych wyborów uświadomił mi także mój przyjaciel z Bułgarii - gdy się poznaliśmy trudno było uwierzyć, że dorastający w Płowdiw i Aleksandrowie Łódzkim chłopcy spotkają się po latach i wymienią się zdumieni nazwą swego ulubionego klubu: AC Milan.

Czas Stoiczkowa, Romario, Zoli, Baggio, Dungi, Cantony, Papina, Batistuty, Hagiego przypadł już na bardziej świadome zainteresowanie piłką. Pewnie właśnie wtedy, gdzieś w latach 1993-94 pojawił się w mojej głowie prawy obrońca Paolo Maldini. Ale ponieważ był obrońcą, to nie wzbudził żadnego szczególnego zainteresowania.
Lata mijały. Kolejni piłkarze-idole dzieciństwa kończyli kariery. Gullit, jeszcze przed erą Abramowicza, trenował Chelsea, van Basten po latach nieobecności zajął się kadrą Holandii, Rijkaard wygrał jako trener z Barcą Ligę Mistrzów. Cantona zajął się reklamą korków, Romario zwiedzaniem polskich sądów, Dunga trenowaniem, Stoiczkow trenowaniem A Maldini cały czas grał. I zdobywał kolejne trofea. W 1994 Milan zdeklasował Barcelonę Stoiczkowa i Romario wygrywając finał LM 4:0. Potem wygrany z Juventusem finał LM w karnych (2003), porażka w kolejnym finale (Maldini strzela bramkę, Milan prowadzi do przerwy 3:0, by przez Jerzego Dudka przegrać w karnych) i zwycięstwo w 2007 dzięki dwóm bramkom Inzaghiego. W międzyczasie jeszcze wicemistrzostwo świata (1994) i Europy (2000). Na piłkarską emeryturę odchodzą kolejne pokolenia, a Maldini wciąż broni barw Milanu (z gry w kadrze rezygnuje w 2002 roku; szkoda, bo 4 lata później rodacy sięgają po mistrzostwo świata). Aż do końca tego sezonu. Swój ostatni ligowy występ na San Siro 41-letni Maldini przegrywa 3:2 z AS Romą. Ale ostatni ligowy mecz wygrywa 0:2 z Fiorentiną na wyjeździe.
Maldini grał przez całe moje świadome życie. Był na boisku odkąd zacząłem cokolwiek z otaczającego mnie świata kojarzyć. Nie ma już chyba takiego piłkarza. Dlatego za ostateczny, symboliczny koniec mojego dzieciństwa mogę uznać koniec kariery Paolo Maldiniego. Lepszego wzoru piłkarskich umiejętności, gry fair-play, inteligencji nie tylko na boisku i opanowania nie mogłem sobie wymarzyć.

Koza

PS.: Jak już napisałem i wysłałem ten tekst (możecie go znaleźć także na Onecie w dziale Wiadomosci.onet.pl --> Waszym Zdaniem), to uświadomiłem sobie, że nie wymieniłem żadnego piłkarza z Polski. Niestety, moje dzieciństwo przypadło na czas największej posuchy w sukcesach naszych piłkarzy. Meksyku '86 nie pamiętam, w następne mistrzostwa świata z Polską zdawałem maturę i egzaminy na studia. Ale na wspomnienie zasługją nasi olimpijczycy z Barcelony i znakomity wówczas Andrzej Juskowiak (Złoto było tak bliziutko), mecze Legii (choć na krajowym podwórku znienawidzonej) w Lidze Mistrzów a potem ukochanego Widzewa. Bramkę Citki z połowy boiska w meczu z Atletico miałem zaszczyt widzieć na żywo :-), a na fragmentach meczu Widzewa z Broendby (Kończ Pan, Panie Turek!!!) i meczu na Łazienkowskiej z Legią (3 bramki strzelone w pięć ostatnich minut i mistrzostwo Polski 95/96) do dziś mam łzy w oczach. Przypomnijcie sobie na YouTube. Byłem to winny w tym tekście.
Koza